Fairy A Far Friend For Me ภูติแห่งป่าฉัน ไม่เข้าใจเธอ

เนื้อเรื่อง

Story Name : Fairy A Far Friend for Me
ชื่อเรื่อง          ภูตแห่งป่า ฉันไม่เข้าใจเธอ  
  
   กาลครั้งหนึ่งในหุบเขาอันไกลโพ้น  มีหมู่บ้านหนึ่งในป่าเขาที่ห่างไกล หมู่บ้านนี้
เคยมีนิยายที่เล่าต่อกันมาจากคนอื่นๆว่า  มีภูตที่แสนดีอาศัยอยู่ในป่าดงดิบลึก
ด้านหลังของหมู่บ้าน หมู่บ้านนี้ มีชื่อเรียกจากคนรู้จักทั่วๆไปว่า  ฟีร์–เอนด์  

   เด็กหญิงคนหนึ่ง อาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนี้ เธอเองก็เป็นเหมือนกับผู้คนทั่วๆไปที่อยากจะพบเจอกับ
ภูตที่แสนดีที่ว่านี้เช่นกัน วันหนึ่ง เธอจึงเริ่มที่จะผจญภัยไปในป่า ระหว่างทางนั้น มันช่างเงียบเหงา
และอ้างว้าง เธอไม่พบใครเลย สาวน้อยก็หยุดพักลงใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับถามตัวเองว่า  

“ฉันมาที่นี่ทำไมนะ”

“เรามาที่นี่ทำไม” ซ้ำไปซ้ำมา ในห้วงความคิดนั้น ก็เกิดคำตอบกับตัวเอง

“ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับภูต”  

พลันเธอก็ได้ยินเสียงบางสิ่ง กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน
และด้วยความอยากรู้ เด็กหญิงน้อยคนนั้น ก็เดินไปตามเสียง  ภาพที่เธอเห็นเป็นสิ่งที่เธอคิดว่า
ตัวเธอเองก็อยากเป็นเช่นนั้น เธอไม่มีใครเล่นด้วยเลยโดยที่ ภูตแห่งป่าเหล่านั้น สนิทสนมกัน  
เธออยากเป็นเพื่อนกับพวกเขา จึงเดินเข้าไปและถามว่า

“ฉันนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหม” แต่แล้วทันทีที่เตรียมทำใจพบกับความเศร้าของการที่จะถูกทอดทิ้ง  
ก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

หลังจากนั้นเป็นเวลานานนับเดือน ทุกๆวันเด็กหญิงคนนี้จะออกจากบ้าน มา ณ สถานที่ๆนี้
สถานที่ๆเธอมีเพื่อน เธอมองเห็นพวกภูตแห่งป่าเล่นกัน พร้อมทั้งความสุขที่เธอมี
จนลืมไปว่า เธอเป็นเพียงแค่เด็กหญิงมนุษย์ที่ไม่มีทางจะเป็นพวกภูตไปได้  ผู้เฒ่าแห่งภูต
ก็เคยเรียกเธอไปและเตือนหลายครั้งว่า สักวันหนึ่ง เธอก็จะลืมพวกภูตแห่งป่า และพวกภูตแห่งป่า
ก็จะลืมเธอ แต่เด็กหญิงก็คิดว่า มิตรภาพที่มีให้กันของเพื่อนนั้น ไม่มีวันที่จะจางหายไป แล้ววันหนึ่ง
สิ่งที่เธอกลัวก็มาถึง

เพื่อนที่แสนดีที่เคยสนิทกับเธอได้ไปพบและรู้จักกับพวกภูตแห่งแสง  ขณะที่พวกเขาเล่นกันบนท้องฟ้า
เด็กหญิงก็คิดว่า เธอบินไม่ได้ เธอจึงร้องเรียกเพียงแค่ขอร้องให้พวกภูตมาเล่นกันกับเธอที่พื้นดิน
เพราะถ้าบินเล่นกัน เธอทำไม่ได้หรอก  แต่พวกภูตกลับไม่สนใจเสียงร้องเรียกของเธอเลย

“ฉันเป็นมนุษย์”  

“ฉันแตกต่างจากพวกเธอ” เสียงต่างๆภายในป่าเริ่มเข้ามารุมเร้ารอบๆตัวของ

เด็กน้อยคนนั้น แล้วเธอก็ลุกขึ้นกลับบ้านอย่างเงียบๆ เธอหวังอย่างยิ่งว่าจะมีภูตซักตน ที่จะตะโกนเรียก
แล้วบอกกับเธอว่า

“พรุ่งนี้มาใหม่นะ” แต่ว่า เสียงอันน้อยนิดในความหวังของเธอ คงส่งไปไม่ถึงกับพวกภูต
ที่กำลังเล่นกัน เธอจึงเดินกลับบ้านและไม่เหลียวกลับมามองอีก

และตั้งแต่วันนั้น เธอก็ไม่เข้าไปภายในป่าภูตอีก
ถึงแม้ว่าเธอจะเหงา แต่เธอก็ยังคิดเสมอว่า พวกภูตจะคงยังไม่ลืมเธอ ครึ่งหนึ่งของจิตใจที่เธอไม่กล้าเข้าไป
เป็นเพราะว่าถ้าเข้าไป แล้วโดนลืมทิ้งไว้ จะทำให้มิตรภาพของภูตและเด็กหญิงน้อย จบลง เธอจึงเลือก
ที่จะหวังเพียงแค่ว่า ภูตยังอยากพบเธอ

ในสักวันหนึ่ง ภูตเพื่อนเหล่านี้จะมาเคาะประตูหน้าบ้านของเด็กหญิงว่า  “เรามารับเธอจ๊ะ”

                                                  ~End~

                                                                   Writing by Charlot
**************************************************************************

  เป็นไงมั่งคะ กับผลงานเรื่องแรก (ที่ลง) ฮิฮิ คือว่าเรื่องนี้แต่งไว้เป็นเรื่องที่ 2 ค่ะ แต่ลงเป็นเรื่องแรก
เอ๊ะ! งงไหม เบื้องหลังผลงาน เกิดจากการทะเลาะกะเพื่อนน่ะค่ะ -*- เลยแต่งนิทานไปง้อ ฮิฮิ
ช่วยเมนท์คำติชมมาด้วยค่ะ ผิดพลาดประการใด น้อมรับไว้ ณ ที่นี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ